Tom, 34 jaar oud, is een van de gelukkigen wiens ouders nog leven en volop van hun pensioen genieten.

Beide zijn gezond en brengen hun dagen door met reizen en het spenderen van hun spaargeld aan vakanties en luxegoederen.

Je zou verwachten dat Tom blij zou zijn dat zijn ouders gelukkig zijn, maar het tegenovergestelde is waar.

In plaats van vreugde, voelt Tom een diepe droefheid elke keer dat zijn ouders geld uitgeven.

Hij ziet elke euro die ze spenderen als een verlies voor zijn toekomstige erfenis. Zelfs een simpel colaatje aan het strand, dat 3 euro kost, ziet hij als een financiële tegenslag.

Tom woont in een huurflat en heeft een vaste baan zonder vooruitzicht op promotie, wat het voor hem moeilijk maakt om te sparen voor een koophuis.

De luxe levensstijl van zijn ouders en hun recente aankoop van een nieuwe auto versterken alleen maar zijn frustratie en gevoel van machteloosheid.

Hoewel Tom beseft dat zijn houding jegens zijn ouders niet fair is, kan hij het niet helpen zichzelf iets meer te gunnen dan wat hij nu heeft.

Hij vindt het zelfs egoïstisch van zijn ouders dat ze hun geld aan reizen uitgeven in plaats van zich zorgen te maken over zijn financiële toekomst.

Tom hoopt dat zijn ouders zijn ware gevoelens niet ontdekken, uit angst dat ze besluiten hem te onterven.

Dit zou betekenen dat hij niet alleen met zijn huidige financiële beperkingen moet blijven leven, maar ook zonder enige vorm van toekomstige ondersteuning van zijn ouders.